Kosmiczne katastrofy w historii Ziemi

Marek Żbik

Najbardziej sensacyjne wydarzenie XIX wieku, jedno z kilku do dnia dzisiejszego, nastąpiło na ziemiach polskich trzydziestego stycznia 1868 roku. Był nim spadek meteorytu pułtuskiego. Świadkowie zjawiska w okolicach Pułtuska zaobserwowali ukazanie się ognistej kuli o godzinie dziewiętnastej. Zauważono od strony południowo-zachodniej podobną do racy, kierującą się na północny wschód, jak gdyby jasną gwiazdę, wlokącą za sobą ogon składający się z małych iskierek. Ognista kula zdawała się zniżać i zwiększać, rozsiewając równocześnie niebieskawe światło. Katastrofa przychodziła niespodziewanie. Dzień zaczynał się tak samo jak od milionów lat, zwierzęta zachowywały się jak zwykle, nie mogły wyczuwać, że ich świat dobiega końca. Nagły kataklizm, potężny cios nadchodzący z kosmosu w krótkiej chwili zmieniał oblicze planety. Silne wstrząsy tektoniczne, rozległe wylewy wulkaniczne łączyły się z następującymi po sobie eksplozjami podziemnych kotłów, do których wdzierały się masy wód oceanicznych. Miliardy ton drobnego pyłu zawisły w atmosferze, tworząc czarną duszącą chmurę, spowijającą całą planetę. Na Ziemi na wiele lat zapadł mrok; nie docierało ciepło słoneczne, silne sztormy poruszały denne osady morskie, zamieniając je w błotniste zawiesiny.